Nieskuteczność heparyn drobnocząsteczkowych w pierwotnej profilaktyce przeciwzakrzepowej u chorego z wrodzonym niedoborem antytrombiny (AT)

39-letni mężczyzna został przyjęty na oddział intensywnej opieki pneumonologiczno-kardiologicznej ze zdiagnozowanym w angio-CT masywnym zatorem tętnicy płucnej w przebiegu zakrzepicy żył głębokich kończyny dolnej. W 1999 roku u pacjenta rozpoznano wrodzony niedobór antytrombiny (AT). W 2006 roku doznał on urazu kolana, który leczono zachowawczo opatrunkiem gipsowym. Ze względu na rozpoznany niedobór AT chory otrzymał heparynę drobnocząsteczkową—enoksaparynę w dawce 1 mg/kg mc./dobę. Mimo stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej po 6 tygodniach unieruchomienia stan ogólny pogorszył się. Wdrożono leczenie przeciwzakrzepowe, stosując heparynę niefrakcjonowaną. Choremu przetaczano koncentraty AT i rozpoczęto nasycanie doustnym koagulantem (DA). Przebieg hospitalizacji był powikłany wystąpieniem masywnego krwioplucia oraz przejściowego nasilenia cech nadciśnienia płucnego w kontrolnych badaniach echokardiograficznych. Skutecznie kontynuowano leczenie DA.