Dysplazja oskrzelowo-płucna—Wczesne i odległe następstwa w zakresie układu oddechowego

Poprawa opieki perinatalnej w ostatnich latach spowodowała wzrost przeżywalności dzieci przedwcześnie urodzonych. Przerwanie prawidłowego, wewnątrzmacicznego rozwoju płuc wraz z następowym urazem, związanym z koniecznością stosowania wentylacji mechanicznej i tlenoterapii, powoduje rozwój zaburzeń określanych dysplazją oskrzelowo-płucną (BPD). W pierwszym okresie życia zasadniczym problemem tych chorych jest zależność od tlenu. Zwiększona zapadalność na infekcje o ciężkim przebiegu (zwłaszcza o etiologii RSV) jest przyczyną rehospitalizacji w ciągu 1. roku życia u około 50% wcześniaków z rozpoznaniem BPD. U takich dzieci dużym problemem staje się zwalczanie objawów obturacji dróg oddechowych, które w wielu wypadkach słabo ustępują po podaniu bronchodylatatorów. Prawdopodobnie u podłoża tego zjawiska leżą zaburzenia prawidłowego rozwoju układu oddechowego i następujący remodeling w obrębie dróg oddechowych. Nieprawidłowości w wynikach badań czynnościowych (obniżenie FEV₁, PEF, FVC) utrzymują się do późnego okresu dojrzewania, a przyspieszenie tempa spadku wskaźnika FEV₁/FVC z wiekiem może sugerować, że osoby te stanowią grupę ryzyka rozwoju “nowej POChP”. Ocena radiogramów płuc w 11. roku życia w grupie byłych wcześniaków z rozpoznaną BPD wykazuje obecność przetrwałych zmian rozedmowych z obecnością jednego lub więcej pęcherzy u 86% dzieci. Nieprawidłowości w obrazie tomografii komputerowej wysokiej rozdzielczości stwierdza się u większości tych pacjentów (u 81.3% w grupie badanych w 10. roku życia i u 92.5% w wieku 18 lat). Dalsze prospektywne badania obejmujące wieloletnią obserwacją dzieci przedwcześnie urodzone są niezbędne dla określenia odległego rokowania i wyznaczenia standardów ich leczenia.