Nowa klasyfikacja TNM w raku płuca

W pracy omówiono nową klasyfikację TNM w raku płuca oraz przedstawiono jej historię. Siódme wydanie klasyfikacji TNM raka płuca zostało opublikowane na początku 2009 roku przez Międzynarodową Unię do Walki z Rakiem (UICC) i Amerykański Wspólny Komitet Raka (AJCC). Wprowadzone zmiany opierają się na wynikach analiz danych zgromadzonych w ramach międzynarodowego projektu zrealizowanego przez Międzynarodowe Towarzystwo do Badań nad Rakiem Płuca (IASLC). Do bazy danych włączono 81 495 chorych z całego świata (68 463 z rozpoznaniem raka niedrobnokomórkowego i 13,032—raka drobnokomórkowego) leczonych różnymi metodami w latach 1990–2000. Zebrane dane poddano zewnętrznej i wewnętrznej walidacji. Wielkość guza uznano za czynnik rokowniczy: guzy T1 podzielono na podkategorie T1a (≤ 2 cm) i T1b (> 2 cm–≤ 3 cm), guzy T2 na T2a (> 3 cm–≤ 5 cm) i T2b (> 5 cm–≤ 7 cm), a guzy > 7 cm włączono do kategorii T3. Obecność dodatkowych guzków nowotworowych w tym samym płacie co guz pierwotny zakwalifikowano do cechy T3, a w innym płacie, ale po tej samej stronie—do T4. Nie dokonano zmian w klasyfikacji cechy N. Cechę M1 podzielono na podkategorie M1a (dodatkowe guzki nowotworowe w drugim płucu, rozsiew opłucnowy) oraz M1b (przerzuty odległe). Duże guzy T2 (T2bN0M0) przesunięto ze stopnia IB do stopnia IIA, małe guzy T2 (T2aN1M0)—z IIB do IIA, a T4N0-N1M0—ze stopnia IIIB do IIIA. W odniesieniu do drobnokomórkowego raka płuca zalecono stosowanie klasyfikacji TNM zamiast dotychczasowego podziału na postać ograniczoną i rozsianą.