Wpływ omalizumabu na zapalenie eozynofilowe dróg oddechowych u pacjentów chorych na astmę alergiczną

W astmie oskrzelowej obserwuje się zwykle wysokie stężenia immunoglobuliny E (IgE) oraz nadprodukcję prozapalnych cytokin, w tym interleukiny 4 (IL-4), IL-13 i IL-5 kluczowych między innymi dla produkcji IgE oraz różnicowania, dojrzewania, migracji i przeżycia eozynofilów. Eozynofile są jednymi z najważniejszych komórek zapalenia alergicznego. Ich obecność w tkance wiąże się z utrzymywaniem nacieku zapalnego, uszkodzeniem tkanek i ich remodelingiem. Komórki te są bardzo wrażliwe na działanie kortykosteroidów, ale jest grupa chorych na astmę, którzy nie odpowiadają nawet na wysokie dawki tych leków, również podawanych systemowo. Biopsje przezoskrzelowe i płukanie oskrzelowo-pęcherzykowe wykonywane u pacjentów z sterydooporną astmą wykazują zwiększoną liczbę eozynofilów i cytokin typu Th2 (IL-4 oraz IL-5), w porównaniu z chorymi wrażliwymi na steroidy. Wyniki badań klinicznych pokazują, że skuteczną terapią jest u nich omalizumab—monoklonalne przeciwciało anty-IgE. Autorzy omawiają w artykule efektywność omalizumabu w zmniejszaniu eozynofilii we krwi obwodowej i w drogach oddechowych u chorych na astmę na podstawie badań podstawowych, klinicznych, obserwacyjnych i opisów przypadków, jak również znaczenie tego zjawiska w kontroli astmy oraz mechanizmy oddziaływania omalizumabu na eozynofile.