Ocena kliniczno-epidemiologiczna chorych na gruźlicę głowy i szyi

Wstęp: Incydenty gruźlicy pozapłucnej stanowią mniej niż 6% wszystkich przypadków gruźlicy w Polsce, choć w innych krajach (zwłaszcza europejskich) ten odsetek jest znacznie wyższy. Celem pracy była ocena kliniczna i epidemiologiczna chorych hospitalizowanych na jednym z oddziałów laryngologicznych w Polsce w czasie 36 lat. Materiał i metody: Badaniem retrospektywnym objęto 71 chorych, których podzielono na trzy grupy w zależności od okresu badania: I—lata 1978–1989 (30 osób, 42%), II—lata 1990–2001 (19 osób, 27%) i III—lata 2002–2013 (22 osoby, 31% wszystkich przypadków). W każdym przypadku podejrzenie gruźlicy stawiano na podstawie wyniku badania histopatologicznego. Wyniki: Najczęściej stwierdzono gruźlicę krtani (54.9%), następnie gruźlicę węzłów chłonnych szyi (29.6%) i ucha (8.5%). W gruźlicy krtani, zmiany najczęściej dotyczyły piętra głośni (76.9%). Chorzy z gruźlicą krtani to w większości mężczyźni (87.2%), średnio 10 lat starsi niż kobiety w każdym z wyróżnionych okresów. Odwrotnie, w gruźlicy węzłów chłonnych szyi, kobiety stanowiły 66,7% przypadków i były średnio dwukrotnie starsze niż mężczyźni (64.0 v. 34.7 roku). Potwierdzenie bakteriologiczne uzyskano tylko u jednego chorego. Wnioski: Liczba chorych diagnozowanych w naszym ośrodku z powodu gruźlicy pozapłucnej w obrębie głowy i szyi była większa w pierwszym 12-letnim okresie, a przez ostatnie 24 lata była stała, podobnie jak najczęstsze umiejscowienia gruźlicy (krtań i węzły chłonne szyi). U chorych z gruźlicą głowy i szyi poza oceną histopatologiczną konieczna jest ocena bakteriologiczna.